BEBEĞİN ANNE RAHMİNDEKİ DURUŞU:
Hamileliğin son aylarında çocuk, rahim içinde genellikle belli bir biçimde durur. Bu özgün biçimine çocuğun “Habitus”u denir. Genel bir kural olarak çocuğun vücudu kabaca yumurta biçimi oluşturacak biçimde kendi üzerinde toplanmıştır. Çocuğun sırtı kamburlaşmış, bacakları çapraz yaparak karnına toplanmış, kollarını göğsü üzerinde çapraz yaparak toplamış, bazen de vücudunun yanına uzatmıştır. Diğer bir deyimle bebek annesinin rahminde bağdaş kurar gibi oturur durumdadır. Başını ise çenesi göğsüne değecek biçimde öne eğmiştir.
Çocuk vücudunun uzun ekseniyle annesinin dikey ekseni arasındaki ilişki de farklı olabilir. % 99 vakada, çocuğun ekseniyle annenin dikey ekseni birbirine paraleldir. Bazı durumlarda çocuğun uzun ekseni anne eksenine dik olur. Yani çocuk rahim içinde yatay olarak durur. Çok ender vakalarda ise anne ekseni birbirine eğik (oblik) durur. Bu durum geçicidir. Çocuk daha sonra yatay ya da dikey duruma geçer. “Oresentation” ise çocuğun hangi tarafının rahim ağzı tarafında olduğunu belirten bir terimdir. Normalde çocuğun başı rahmin ağzı tarafındadır. Yani çocuk rahim içinde baş aşağı durur. Buna “Baş gelişi” denir. Başka bir deyişle annenin başı ile bebeğin başı aksi yöndedir. Ender vakalarda ise çocuğun makat tarafı rahim ağzına bakar. Yani çocuk rahim içinde başı yukarı olarak durur. Buna “Makat gelişi”, “Ters geliş” de denilir. Bu durumda anne başı ile bebeğin başı aynı yöndedir. Az görülmekle birlikte bazen çocuğun sırtı ya da göğüs tarafı rahim ağzına yakın gelebilir.